Przegląd tradycyjnej broni Chińskiej

Miecz

Obosieczny miecz „jian”, był jedną z najstarszych broni tego typu i otoczony był swoistą legendą. Stworzył go ponoć, niejaki Chiyou do walki z Huang di. Miał chronić przed złymi mocami i zabijać samym widokiem. Uważano, że posiada duszę, tak samo jak człowiek i nadawano mu imię. Posiadacz miecza mógł liczyć na sprzyjające szczęście i moc duchową. W epoce historycznej bywały przypadki, że posiadacz osławionego miecza, wchodząc w jego posiadanie składał mu ofiarę, np. trzech służących. Jeźdźcy używali długich mieczy, dochodzących do 2m długości i wagi ok. 7 kg. Ozdobny pompon na sznurze przymocowanym do rękojeści, miał za zadanie dezorientowanie przeciwnika uderzeniami w twarz lub po prostu odwracał uwagę od ostrza. Używano go także, jako przedłużenia rękojeści przy wyrzucaniu miecza w kierunku wroga.

Szabla

Prawdopodobnie, przez powiększenie noża myśliwskiego powstał miecz jednosieczny „dao”. Miał jedno ostrze, lekko wygięty sztych i okrągły jelec. Jego trzon stanowił z głownią linię prostą, dlatego nadawał się tylko do rąbania. Z czasem udoskonalono „dao” przez wprowadzenie pełnego wygięcia głowni i pochyłego ustawienia trzonu. Powstała w ten sposób szabla „dao”, miała rozmiary od 0,5m do 3m. Była bardzo popularna w armii chińskiej. Powstała specjalna odmiana szabli „dao” - chowane w jednej pochwie, dwie bliźniacze szable, które złożone wyglądały jak pojedyncza broń. Niewątpliwie, pozwalało to, na duże zaskoczenie przeciwnika. Szable „dao”, były bronią otaczaną szacunkiem. Nadawano im imiona i noszono do paradnych strojów. Istniały „dao” wykonane ze złota, miedzi i nefrytu. Na audiencje zabierano szable drewniane, bogato zdobione. Miało to swoje zastosowanie, ze względów bezpieczeństwa.

Włócznia

Włócznie dzielą się na typy odpowiednie do rzucania, walki konnej lub piechoty. Długość włóczni dobierano w ten sposób, aby od ziemi sięgała do czubków palców wyciągniętej ręki nad głową posiadacza, ale bywały też dłuższe. Wykonywano ją z elastycznego drzewa, co sprawiało, że łatwiej ją można było wprowadzić w ruch (drganie), co z kolei było mylące dla przeciwnika. Przy grocie umieszczano grzechotkę, która miała za zadanie dekoncentrację rywala oraz płoszenie koni.

Łopata

Łopata, aby można nią było walczyć zmniejszyła się znacznie w stosunku do oryginału. Jej pochodzenie jest w Chinach prawie mityczne, a nazwa pozostaje jedynie symboliczna. W nadmorskich terenach Chin wykształciła się podobna odmiana broni i stylu posługiwania się nią. Bronią tą, było wiosło.

Łańcuch

Wynalezienie łańcucha, jako broni, przypisywane jest mnichom z klasztoru Shaolin. Składa się on z rączki i ośmiu metalowych blaszek, połączonych kółkami. Władanie łańcuchem należy do najbardziej zaawansowanych technik, gdyż wymaga wprowadzenia łańcucha w ruch wirowy. Stwarza to niebezpieczeństwo dla ćwiczącego, gdyż łańcuch może gwałtownie zmienić kierunek lotu i uderzyć we właściciela. Łańcuch jest doskonałą bronią przeciwko broni długiej, jak i siecznej. Jego zaletą jest także to, że łatwo go ukryć w ubraniu.

Kij

Generał Qi Jiquang powiedział:

„Kto umie posługiwać się kijem, ten będzie umiał posługiwać się inną bronią”. Spokojnie można przypuszczać, że kij był bronią, od której wywodzą się wszystkie inne. Powoduje to prostota i praktyczność kija. Z czasem, co oczywiste stracił swoje znaczenie militarne, po latach odrodziła się sztuka władania kijem i kij powrócił do łask za sprawą mnichów z klasztoru Shaolin. Przez wiele wieków mnisi słynęli z mistrzowskiej sztuki posługiwania się tą bronią. Jako, że nie przystało im nosić broni jako takiej, to kij zawsze mogli mieć ze sobą, jak to z wędrowcem bywa. W zależności od prowincji kij miał różną długość. Rozróżnić tu można trzy podstawowe odmiany;

-chung gun (dłuższy od posługującego się nim człowieka)

-chi mei gun (do poziomu brwi)

-duan gun (poniżej poziomu brwi)

Materiał, z którego wykonany był kij musiał łączyć w sobie twardość i gibkość. W Chinach północnych robiono je z drzewa woskowego (paila). W południowych Chinach z bambusa i rattanu. Bywało, że wyrabiano je także z żelaza (ok. 15 kg wagi), czy miedzi. W zależności od rejonu, w którym kształtowała się technika walki, kijem uderzano jednym końcem lub dwoma. Na północy Chin ręka trzymana z przodu była zwykle luźna. Na południu natomiast atak i obrona wyprowadzane są z przedniej ręki. Najbardziej efektowną formą użycia jest wykorzystanie ruchów obrotowych, co wyzwala silną energię punktową.

Halabarda

Różne odmiany halabardy powstawały przez wieki biorąc swój wzorzec od włóczni i lanc. Ciężkie ostrze służyło nie tylko do rąbania i kłucia, ale również zahaczania i wytrącania broni przeciwnikowi. Pierwsze halabardy powstały z toporów bojowych obsadzonych na długiej rękojeści (yue). Najczęściej używano broni o czterometrowej lancy z dwoma ostrzami-jedno do kłucia i drugie, obsadzone pod kątem prostym, do zahaczania przeciwnika. Niekiedy broni tej używano do zwiększenia siły fizycznej adepta. Broń „Guan Yu” ważyła nawet 70 kg. Halabarda „Ji”, to 1,5-2 metrowa wersja rozwiniętej włóczni. Zaopatrzono ją w haki po obu stronach grota, w taki sposób, aby służyła głównie do cięcia i zahaczania. Trening nią, polegał głównie na wyrobieniu szybkości i zwinności. Najbardziej znana forma tej broni podobna jest do ciężkiego, jednosiecznego miecza z jednej strony i kilku wycięć z drugiej. Świadczyć to może o tym, że wzorowano ją także na hakach. W dzisiejszych czasach sztuka władania halabardą jest ceniona, jako bardzo dobre ćwiczenie ogólnorozwojowe mięśni.